No cóż... Jakby to powiedzieć? Mój strach do chłopców z czasem zniknął. 1D mieszkali w moim domu jeszcze przez miesiąc, a potem się wyprowadzili. Moja mama bardzo się cieszyła z tego, że ja i Ni jesteśmy parą. Normalnie aż sama nie wierzę...
Co jakiś czas się spotykamy, bo oni mają dużo pracy. Może zostanę jego dziewczyną już na stałe? Albo złamie mi serce i tak jakby nic nigdy między nami nie było zostawi mnie dla jakiejś innej. Cóż, tak zazwyczaj miewają dziewczyny będące w szczęśliwych związkach. Ja nie chcę tak skończyć.
Hazz też znalazł dziewczynę. Jest baaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaardzo fajna. Nie zbyt dobrze im się na razie układa, ale myślę, że będzie lepiej. Ma na imię Martina. Jest z Hiszpanii. Hazza często jej nie rozumie, więc po prostu ciągle ją całuje. Debil. I tak chyba kończy się moja przeciągła historia. Myślę, że tak.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz